|||
ชีวิตของคนทำงานซอฟท์แวร์ เป็นธรรมดาที่จะต้องเจอบั๊ก ตอนนี้ซอฟท์แวร์ตนเองกำลังเจอบั๊กใหญ่ แต่กลับกลายเป็นไม่ได้เครียดอย่างที่เคยเป็น
ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะภูมิต้านทานในการเจอปัญหาที่ได้สั่งสมมาแต่ก่อนวัยทำงาน แต่อีกส่วนใหญ่คงจะเป็นเพราะเราเชื่อมั่นในทีมของเราว่าจะต้องหาทางจัดการมันได้แน่
หนึ่งในเรื่องสำคัญที่ผมเรียนรู้จากการทำงานตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยคือการทำงานเป็นทีม
โดยดั้งเดิมผมเป็นพวก perfectionist และชอบกระแดะออกความเห็นต่อทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ (จริงๆทุกวันนี้ยังเป็นอยู่) เป็นส่วนผสมที่นรกมาก และทำให้กว่าจะได้งานแต่ละชิ้นนี่เลยกำหนดตลอด
พอเห็นว่าไปไม่รอด เราก็เลยถูกบังคับให้เปลี่ยนจากทักษะการติ ไปเป็นการฝึกทักษะการสื่อสาร พอได้คุยกับคนอื่นเยอะ ก็กลายเป็นทำให้เรารู้จักเขาเยอะ กลายเป็นทักษะความเข้าใจ และก่อเกิดความสัมพันธ์อะไรบางอย่างที่เรียกว่า “ทีม”
ใครที่เคยได้อยู่ทีมที่ดี คงจะนึกได้ถึงช่วงเวลาที่หันไปหาแล้วรู้สึกว่าเราเข้าใจว่าเขาคิดอะไรอยู่ และถ้าเราทำอะไรเขาก็น่าจะต้องไว้ใจเราอยู่แน่ๆ เป็นช่วงวินาทีที่รู้สึกว่าเราจะเจออะไรก็ไม่กลัว
หนึ่งในเรื่องน่าสนใจที่เกิดจากความไว้ใจกันคือ แทนที่เราจะกดดันว่าคนในทีมเขาจะสามารถแก้ปัญหาตอนนี้ได้หรือไม่ แต่กลับมาคอยคิดว่าพอผ่านไปแล้วฝั่งเราจะทำงานได้สมกับที่เขาต้องฝ่าฟันเพื่อให้เราดำเนินการต่อในส่วนของเราได้หรือไม่เสียมากกว่า
ประวัติศาสตร์เรา ไม่น่าจะเคยมีใครเพียงหนึ่งคนที่ทำให้โลกเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นได้มาก่อน จะมีแต่เพียงคนที่มีความสามารถในการ “สร้างทีม” เท่านั้น ที่ทำให้อะไรดีๆเกิดขึ้นได้
สำหรับผมที่ได้เจอแต่ทีมที่ดีๆมาตลอดชีวิต คงจะยิ่งกว่าน่าเสียดายถ้าไม่สามารถร่วมทางไปสู่อะไรที่ยิ่งใหญ่ได้
status นี้ไม่รู้จะจบยังไง…
…สงสัยจะเพราะว่าการเดินทางนี้ยังไม่จบ
มีอะไรให้ทำอีกมากมาย
วะฮ่าฮ่า
หน้ากากแอ๊คชัน
-– รูปภาพจาก 500px โดย Abdullah Alatawi