“วันนี้กินไรกันดี”
“เอ ไม่รู้สิ อะไรก็ได้”
“เราก็กินอะไรก็ได้ เธออยากกินอะไรอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ อะไรก็ได้”
“ไม่เอาอ่ะ เอาที่เธออยากกินดิ”
“ก็วันนี้เราไม่ได้อยากกินอะไรนี่นา”
“อืมม งั้นไปกินฟูจิดีมะ”
“อืมมม ไม่รู้สั่งไรกินอ่ะ”
“อืมม เนอะ งั้นไปเซ็นมะ”
“อืมมม หรอ ก็ไม่รู้จะสั่งอะไรอยู่ดีอ่ะ”
“นี่ไง เธอชอบทาโกะยากิเซ็นไม่ใช่หรอ”
“อือ แต่วันนี้ไม่ค่อยอยากกินอ่ะ”
“อ่าวหรอ…ไงดีอ่ะ”
“เราว่าเราไม่ค่อยอยากกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะ”
“อ่อหรอ… เออ งั้นเอาอาหารไทยดีมะ”
“อะไรอ่ะ”
“อืมม สีฟ้ามะ”
“เธออยากกินหรอ”
“อืม ก็ได้นะ ไม่ได้กินข้าวไข่ข้นนานละ”
“หรอ…”
“เป็นไรหรอ”
“เปล่า”
“ไม่อยากกินหรอ”
“ก็…เปล่า”
“อ่ะไม่ไปก็ได้”
“เฮ้ยเปล่าๆ ไปดิ”
“ก็เธอไม่อยากไปนี่”
“อะไร เราไม่ได้บอกว่าไม่อยากไปสักหน่อย”
“ก็เห็นทำท่าเหมือนไม่พอใจ”
“อะไร เราทำอะไรเธอถึงคิดว่าเราไม่พอใจ”
“ก็เปล่า เห็นเงียบๆ”
“ทำไม เราเงียบไม่ได้หรอ”
“ไม่ใช่ไม่ได้…”
“ถึงเงียบก็ไม่ได้หมายความว่าเราโกรธสักหน่อย”
“เปล่า! ไม่ได้บอกว่าเธอโกรธ…”
“ก็เมื่อกี้เธอบอกว่าเราทำท่าไม่พอใจไง”
“ก็ใช่ไงแต่ไม่ได้บอกว่าเธอโกรธ”
“แล้วมันต่างกันตรงไหน”
“ก็เปล่า……เออ เราขอโทษ”
“เอาอีกละ ขอโทษอีกละ ชอบขอโทษจริงๆ ทำไมต้องขอโทษด้วยอ่ะ”
“ก็เราทำให้เธอ…หงุดหงิด”
“เปล่า เราไม่ได้หงุดหงิดซะหน่อย”
“อืมก็… ขอโทษที่เราขอโทษละกัน”
“…”
“…”
“…”
“สรุปไปกินไหนดีอ่ะ”
“ก็สีฟ้าไง เธออยากกินไม่ใช่หรอ”
“แล้วเธอจะกินอะไรอ่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไว้เดี๋ยวไปดูในเมนูก็ได้”
“แน่ใจนะ”
“อื้อ”
.
.
.
สรุปยอดใบเสร็จรายการอาหาร:
ข้าวไข่ข้นกุ้ง
จำนวน 1 จาน
น้ำเปล่า จำนวน 2 ขวด